Vətən müharibəsində qəhrəmanlıq göstərən, taleyinə şəhidlik qisməti yazılan gənclərimizdən biri də milliyətcə ləzgi olan Ulubəyov Nurəhməd Hacıbəy oğludur. Əslən qusarlı olan bu gülərüz, xoşrəftar, qədd-qamətli igid oğlanın yoxluğuna inanmaq olmur. Onun bir vaxtlar dediyi sözləri də unutmaq mümkün deyil: “Erməni qəsbkarlarını doğma torpaqlarımızdan qovacağıq. Əsgərlərimiz qəhrəmancasına döyüşüb müharibəyə son

  Həlimə Muxtar qızı Məcidova gözəl bir yaz günündə - 27 mart 1928-ci ildə Bakıda ziyalı ailəsində dünyaya göz açıb. Orta məktəbi qızıl medalla, tibb institutunu fərqlənmə diplomu ilə bitirərək təyinatla Lənkəranda və Cəlilabadda mama-ginekoloq kimi fəaliyyətə başlayıb. İxtisasında daha çox nailiyyətlərə müvəffəq olmaq, işi ilə yanaşı elmi araşdırmalar aparmaq həvəsi ilə Bakıya qayıdır.

2016-cı il yanvarın 15-də dövrünün tanınmış yazıçılarından, hazırda isə unudulmaqda olan Vaqif Musanın dünyaya gəlməsinin 80 ili tamam oldu. Bir neçə il əvvəl (10.03..2014, Yarpaq.az) onun haqqında yazı yazsam da, səsimə hay verən olmadı. Həmin yazımı yubiley ərəfəsi oxuculara təkrar təqdim etməkdə məqsədim onu bir daha xatırlamaq, ruhunu sevindirməkdir.

Xudafərin körpülərini ziyarət edən cənab Ali Baş Komandan İlham Əliyev onu dostluq körpüsü adlandırdı, buradan ölkə insanına, dünyaya  sülh çağırışları etdi. O, Xudafərin körpüsündə şanlı Azərbaycan bayrağını qaldırdı. Dövlətimizin başçısının bayrağımızı tarixi Xudafərin körpüsündə qaldırması Azərbaycan xalqı üçün qürur və fəxarətdir, həm də milli qürur məsələsi idi.

Təbriz – keşməkeşli dönəmlərdə öz mühüm rolu ilə tarix yazmış bu qədim şəhər ötən əsrin 70-ci illər insanının, xüsusən də o dövr gənclərinin romantik-nostalji duyğularının qəhrəmanı idi. Bu inqilablar şəhərindən özləri ilə bərabər Təbriz nisgilini də gətirmiş cənub kökənli yazarlar – Söhrab Tahir, Balaş Azəroğlu, Mədinə Gülgün, Əli Tudə, fövqəladə səsli qiraətçi-aktyor Həsən Əbluc və digərləri hər birimizin

Nəsimi hələ sağlığında əfsanələşmişdi. Bunun başlıca səbəbi onun Allahdan gələn yenilməz təbi və Yaradana xatir heç zaman dönmədiyi əqidəsi idi. Odur ki, nə adı unuduldu, nə əşarı yaddan çıxdı. Ömrünü vətəni Azərbaycandan çox-çox uzaqlarda – Hələbdə bitirsə də ölümü belə onu yenidən əfsanələşdirdi. Təkcə poetik dühası ilə deyil, cismani ölümü ilə də inandığı əqidəyə sədaqət, ağrı-acıya dəyanət məktəbi oldu